Friday, July 24, 2020
Thursday, June 04, 2020
دل تنگم
وەرگێڕانی
شێعرە کوردیە کەم به هۆی داواکاری هاوڕیان و عەزیزانم
دل تنگم
ایرج عبادی
از تو نه
که آمدنت را با آتش سپردی
قوانین برعکس عشق
این چنین بود....
این چنین ..
نه از مشت باد
که غرشی به
جان زمین انداخت
دل تنگم
از عکس سیاە سالی جنگل خشک
و پرندە ی سرگردان سرسبزی
و موسیقی نیامدن دل هراسی های دیروز
از عکس های دروغ و
پهندشت فریب و
دغدغه ی بی دریغ پروانه
و سرخی شجاعت گل
دل تنگم
از زبان مداوم مادران گریه
از آبشار سیلاب های بلا
از لحظه مرگ های خونریز
از سال بعد از سال آمدن سیاە سال و
صدای دلشادی رقص عقربه های ساعت
از، بیمارستان سرشار ویروس اشغالگر باور صدا می زنم
دیوانگی
های آزاد و قلمی شکسته
تا به
واکسن خوش طعم ئازادی
رگ های دربند و زمان را به رقص ساز دهند.
27
اردیبهشت 99
دڵم پڕە
دڵم پڕە ئیرە
ج عیبادی نە
له تۆ
کەهاتنت سووتاند
یاساکانی پیچەوانی ئەوین
وابوو ..... وابوو نە لە مستی با
کە گرمەی تۆفانی
خسته گیان زەوین دڵم پڕە
لە
وێنەی ڕەشەساڵی لێرەواری بێ بەش
ومەلی سەرگەردانی سەوزایی و
موسێقای نەهاتنی دڵەخۆرپەکانی
ڕابردوو دڵم پڕه لەوێنەگەرانی
دڕۆ و
گەورەپانی فەێل و
سەرسامی بێ ئامانی پەپوولە و
سوورایی نەبزی گوڵ دڵم پڕە لە زمانی
نەبڕاوەی دایکەکانی گریان
لە تاوگەی ئاوەکانی بەڵا
لە مەرگەساتەی خوێنڕێژ
لە ساڵ دوای ساڵ هاتنەوەی ڕەشەساڵی و
دەنگی سەرخۆشی و هەڵپەرکەی دەستە کانی
سەعات لە
خەسەخانەی پڕ ڤایرۆسی داگیرکەرانی بڕوا بانگ دەکەم
سەرشێتەکانی ئازا و قەڵەم شکاو
تا
به واکسینی خۆش چەێژی ئازادی
دمارەکانی زندان و زەمان بێرینە سەما.
٢٧ گوڵان
بژمێرە
بژمێرە ژیان چەنێ
ئیرەج عیبادی
ئەوین تەنیا یەک وشەی باڵدار
نیە
داگیرکەرە
دڵەڕاوکەی هەناسەکانە ، باوەشی
ئاواتەکان
پڕ دەکا لە بانگەوازی خووساوی
شێعر و
دەنگی سەر شێتی نم نمی باران
عەشق تەشنەی ئاوازە لە ئامێرەکانی بە سۆزی دەمار
عەشق هێزە
سەد کەرەت خەیاڵت بالا دەکا و بەرز بەرەو
نهێنەکانی لێرەوار هاوسەفەرە
عەشق دیوارشکێنە
دەبێتە ئاڵای گەشاوی ژیان و
رابردو و سانسۆر
چۆڵ دەکا.
Saturday, May 09, 2020
مشت های عبور
دو هفته نامه‌ی لووتکه
مشت های عبور
ایرج عبادی
در بی امانی خستگی های دلتنگ
ناماندگاری خواب ساعت و ساعت شمار را می شمارم
جهیده ام لا به لای نرده ها و زنجیرهای بی قانون
نگفتم زندان لحظه های روزمرگی
تا از باور روشنم جدا نشوی
این همه
افق دریچه های اینترنت
نامسدود
در افشای دیوارهای
تفنگ و عباهای کاهگلی
زوال ازدحام دروغ را فال میگیرند
در ناکامی شب و شلاق
با ستاره ها
نوشتمت
بی تنگنای هراس اشک و گاز
بنگ
بازهم بنگ ،
این هیاهو
دیگر صدای ثانیه های هوشبر خاموش نیست
غریو شلیک خیابان
ها و واگویه های فریاد های سحریست
نفسی از جنس رود و موج های سرکش عشق
پناهگاه بارانی
آغوشت را بازکن
این آفتاب بوی تازه ی
مشت های عبورت
را دارد.
25 بهمن ماه 98
Thursday, April 30, 2020
Wednesday, April 29, 2020
Saturday, April 25, 2020
Thursday, April 23, 2020
Wednesday, April 22, 2020
دو هفته نامه‌ی لووتکه, [22.04.20 10:58]
دل نوشته های تنهایی
(5)
ایرج عبادی
فرا خوانی یادها
تنها که می شوی، دلت میگیرد. کلاسیک و مدرنیته را که می خوانی، از تغییرات باور ها متعجب می شوی. دلت می خواهد پست مدرن بیاید و پلی بزند بین حال و گذشته. تا نگاهت را تغییر دهد، دوست می خواهد و نمی تواند کنارت باشد. می نویسی تا بداند که یاد یاد ها را با خود داری. وقتی به او گفتم : " حسم نمی کنی، حیرت کرد. نمی دانست که عشق خود حرف میزند. گاهی شور احساس نیاز به توضیح ندارد، رفتار و حرکت ها خود بانی پیام های درونی می شوند." کسی از کنار دریای خزر آمده بود ، تا قصه ای را بنویسیم ، قصه اش نا تمام ماند و کم آورد. اکنون دوباره می نویسم. تا صدایت و سازت با من از زاگروس سخن بگوید. بلند بالایی در غرب كشورم که ره به دودمانم می کشد. اهریمنی که نت هایت را به گروگان گرفت ، امانت دار نبود و از خیل ور شکستگان به تقصیر که سد راه ترقی دوست می شوند و لاف از مهر میزنند. تا خود نمدی از این کلاه ببافند. از این متظاهران ، مانند تو غمگین و دل چرکین می شوم. گریه که میکند ، غمش را جار میزند. سری زیبا و عاشقانه بر روی شانه هایم آرام میگیرد ، یعنی که به تکیه گاهش نشسته است. می بوسمش که بداند حسش می کنم. تو هم عجیبی مانند تمامی هم جنس هایت، پیچ و خم های احساست را زود نمی شود دریافت. می خواهی و میگویی، نه! نمی خواهی و میگویی هستم! چگونه می توانم فال حافظ را برایت تعبیر کنم. که می گوید: " اگر کسی را میخواهی، دووری و فاصله های احساس عشق ، اینهمه نیست!" راستی که پیشه کردم ، می دانستم که دامانت را خواهد گرفت. تا تو هم راست و صادق باشی. اینهمه مهربانی نمی تواند ، به ساحت دورغ نقبی بزند. می نویسمت ، اما هنوز مانده تا مرا بنویسی. شاید آنروز به آستانه عشق رسیده باشی.پریشان که می شوی، احساس پریشانی رهایم نمی کند. جالب بود که در درخت تعبیر ماه های سال هر دو با فاصله ی ما ههای تولدمان، " درخت سرو بودیم " و به تعبیر فال درخت، خصوصیت ما " با وفا " نام گذاری شده است. زود که عصبی میشوی ، غمی وجودم را فرا میگیرد، میدانی " ویران کردن ، ساده است، اما ساختن دشوار است ! "یاد شعری از رودکی شاعر و نوازنده بزرگ کشورمان می افتم.
" بیا تا قدر یکدیگر بدانیم
که تا ناگه ز یکدیگر نمانیم
باید به کنترل اعصاب و آرامش خود بیشتر دقت کنیم. آزردن دوست از عظمت مهربانی می کاهد. بجای تلخی می توان رج رج قند در رفتار و سخنمان چید. که گفته اند" از محبت خار ها ، گل می شود. " داشتم کتابی را می خواندم به نام " بزرگ شهروند کوچک" از محترم خسروی. اند رباب تربیت کودکان. روان شناسی کودک ،بدون درک روانشناسی جامعه امکان پذیر نیست. وقتی برای کودکان شرایطی نا همگون ایجاد می شود که در بیشتر نقاشی های آنان رنگ سیاه به چشم می خورد، فضای فرهنگی ، اجتماعی و اقتصادی آنها را باید تغییر داد. داشتم شرایط زندگی یک کودک ایرانی را با یک کودک ژاپونی مقایسه میکردم. كشوری که بعد از جنگ دوم جهانی ویران شده بود. اکنون چه شده است که بعد از نزدیک 60 سال این كشور جهان سومی پادشاهی آسیایی به پیشرفته ترین كشور آسیایی تبدیل شده است. فرق است میان کشوری که برای کودکانش شادی ، شور، سلامتی ، هنر و رقص و موسیقی و رشد ریشه ای استعداد هایش را میخواهد و کشوری که به کودکان شعار های تو خالی و اندوه بار و سیاهی و دشمنی را ارمغان میدهد. کجای این سیاره ی بزرگ آرمیده ایم که از كشور همسایه خود با همه تحولات تکنولوژیکی و دست آوردهای محیر العقولش بی خبریم ، یا خود را به بی خبری میزنیم تا راه آگاهی و رشد وشناخت مردم را ببندنیم.من تو را باور کرده ام ، تو هم خود را باور کن. من به تو اعتماد دارم. تو هم به من اعتماد کن. این آغاز شکفتن و رهایی ما از تردید های رایج دشمن خواسته است، اکنون که خود را و توانایی های خود را می شناسی ، به من و خودتت توان حرکت و تحول بخشیده ای. این چنین زیبا تر شده ای! این چنین تغییر را خانه کرده ای. تا بارورتر بسازی.
دل نوشته های تنهایی
(5)
ایرج عبادی
فرا خوانی یادها
تنها که می شوی، دلت میگیرد. کلاسیک و مدرنیته را که می خوانی، از تغییرات باور ها متعجب می شوی. دلت می خواهد پست مدرن بیاید و پلی بزند بین حال و گذشته. تا نگاهت را تغییر دهد، دوست می خواهد و نمی تواند کنارت باشد. می نویسی تا بداند که یاد یاد ها را با خود داری. وقتی به او گفتم : " حسم نمی کنی، حیرت کرد. نمی دانست که عشق خود حرف میزند. گاهی شور احساس نیاز به توضیح ندارد، رفتار و حرکت ها خود بانی پیام های درونی می شوند." کسی از کنار دریای خزر آمده بود ، تا قصه ای را بنویسیم ، قصه اش نا تمام ماند و کم آورد. اکنون دوباره می نویسم. تا صدایت و سازت با من از زاگروس سخن بگوید. بلند بالایی در غرب كشورم که ره به دودمانم می کشد. اهریمنی که نت هایت را به گروگان گرفت ، امانت دار نبود و از خیل ور شکستگان به تقصیر که سد راه ترقی دوست می شوند و لاف از مهر میزنند. تا خود نمدی از این کلاه ببافند. از این متظاهران ، مانند تو غمگین و دل چرکین می شوم. گریه که میکند ، غمش را جار میزند. سری زیبا و عاشقانه بر روی شانه هایم آرام میگیرد ، یعنی که به تکیه گاهش نشسته است. می بوسمش که بداند حسش می کنم. تو هم عجیبی مانند تمامی هم جنس هایت، پیچ و خم های احساست را زود نمی شود دریافت. می خواهی و میگویی، نه! نمی خواهی و میگویی هستم! چگونه می توانم فال حافظ را برایت تعبیر کنم. که می گوید: " اگر کسی را میخواهی، دووری و فاصله های احساس عشق ، اینهمه نیست!" راستی که پیشه کردم ، می دانستم که دامانت را خواهد گرفت. تا تو هم راست و صادق باشی. اینهمه مهربانی نمی تواند ، به ساحت دورغ نقبی بزند. می نویسمت ، اما هنوز مانده تا مرا بنویسی. شاید آنروز به آستانه عشق رسیده باشی.پریشان که می شوی، احساس پریشانی رهایم نمی کند. جالب بود که در درخت تعبیر ماه های سال هر دو با فاصله ی ما ههای تولدمان، " درخت سرو بودیم " و به تعبیر فال درخت، خصوصیت ما " با وفا " نام گذاری شده است. زود که عصبی میشوی ، غمی وجودم را فرا میگیرد، میدانی " ویران کردن ، ساده است، اما ساختن دشوار است ! "یاد شعری از رودکی شاعر و نوازنده بزرگ کشورمان می افتم.
" بیا تا قدر یکدیگر بدانیم
که تا ناگه ز یکدیگر نمانیم
باید به کنترل اعصاب و آرامش خود بیشتر دقت کنیم. آزردن دوست از عظمت مهربانی می کاهد. بجای تلخی می توان رج رج قند در رفتار و سخنمان چید. که گفته اند" از محبت خار ها ، گل می شود. " داشتم کتابی را می خواندم به نام " بزرگ شهروند کوچک" از محترم خسروی. اند رباب تربیت کودکان. روان شناسی کودک ،بدون درک روانشناسی جامعه امکان پذیر نیست. وقتی برای کودکان شرایطی نا همگون ایجاد می شود که در بیشتر نقاشی های آنان رنگ سیاه به چشم می خورد، فضای فرهنگی ، اجتماعی و اقتصادی آنها را باید تغییر داد. داشتم شرایط زندگی یک کودک ایرانی را با یک کودک ژاپونی مقایسه میکردم. كشوری که بعد از جنگ دوم جهانی ویران شده بود. اکنون چه شده است که بعد از نزدیک 60 سال این كشور جهان سومی پادشاهی آسیایی به پیشرفته ترین كشور آسیایی تبدیل شده است. فرق است میان کشوری که برای کودکانش شادی ، شور، سلامتی ، هنر و رقص و موسیقی و رشد ریشه ای استعداد هایش را میخواهد و کشوری که به کودکان شعار های تو خالی و اندوه بار و سیاهی و دشمنی را ارمغان میدهد. کجای این سیاره ی بزرگ آرمیده ایم که از كشور همسایه خود با همه تحولات تکنولوژیکی و دست آوردهای محیر العقولش بی خبریم ، یا خود را به بی خبری میزنیم تا راه آگاهی و رشد وشناخت مردم را ببندنیم.من تو را باور کرده ام ، تو هم خود را باور کن. من به تو اعتماد دارم. تو هم به من اعتماد کن. این آغاز شکفتن و رهایی ما از تردید های رایج دشمن خواسته است، اکنون که خود را و توانایی های خود را می شناسی ، به من و خودتت توان حرکت و تحول بخشیده ای. این چنین زیبا تر شده ای! این چنین تغییر را خانه کرده ای. تا بارورتر بسازی.
Tuesday, April 21, 2020
Monday, April 20, 2020
Sunday, April 19, 2020
Saturday, April 18, 2020
Friday, April 17, 2020
Thursday, April 16, 2020
Wednesday, April 15, 2020
Tuesday, April 14, 2020
Monday, April 13, 2020
Sunday, April 12, 2020
Saturday, April 11, 2020
Thursday, April 09, 2020
Subscribe to:
Posts (Atom)