غبار عشق

غزل 065



غبارعشق[1]



سید فیصل مجتوی

پیرعشقــــی زآن سبب نــــای بیانت مانده است

عکس وتصویـــــرصدایت تا قیامت مانده است



میل عشــق پـــرفــــروغت دیـــدم انــــدرآینـــــه

چــــون زلال جویباران روبه کامت مانده است



شکــــوه ای ازیارکـــــردی رفتنش دادی بـه باد

چشمـــی ازچشـــم بهاران پیش پایت مانده است



رفتن معشــــــوق دانـــــــم جزخیالی بیش نیست

چـــون کـــه درچنگ خیال تیزکامت مانده است



چشم تـــرکــن تا کــه آب آتش زدل راند به سیل

ورنــه با دل گــرد وخاکی با کسالت مانده است



دل بـــه دریایـــی زدی کــان بحـر را آتش فزود

زآن غبـارعشق اینجا چــون صدایت مانده است



آشنــــایـــــان آشنــــا را آشنــــایـــــی داده انـــــد

قصّه هـــای چشم زیبا زآن به یادت مـانده است



سیّدا مــــی گــــوعبادی,چشــــــم دل درکاررفت

زآن زهـورحسن باقی مـی به جامت مانده است



سنندج 21/9/1385 ه – ش

وزن : فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن

بحر : رمل مثمن محذوف



--------------------------------------------------------------------------------

[1] این غزل در پاسخ غزلی از جناب آقای ایرج عبادی سروده شده است.